i-Way

Φορέσαμε φόρμα και κράνος και οδηγήσαμε τον κορυφαίο εξομοιωτή οδήγησης στην Ευρώπη. Ποιος μίλησε για παιχνίδια; Η απόσταση της εικονικής πραγματικότητας από το αληθινό είναι σήμερα μικρότερη από ποτέ.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ βασικές διαφορές ανάμεσα στους sims και στα games. Στο χώρο των ηλεκτρονικών «παιχνίδι» σημαίνει οτιδήποτε μπορεί να τρέξει κανείς σε έναν κλασικό ηλεκτρονικό υπολογιστή ή στις διάφορες παιχνιδομηχανές τύπου PlayStation και X-Box που έχουν κατακλύσει την αγορά. Από κει και πέρα, ένας εξομοιωτής (simulator ή, για συντομία, σκέτο sim) οφείλει να προσφέρει πολύ περισσότερα από ό,τι ένα απλό παιχνίδι. Όπως λέει και το όνομά του, στόχος του είναι να προσομοιάζει τις πραγματικές συνθήκες αυτού που απεικονίζεται με όσο το δυνατόν πιο πειστικό τρόπο, ως προς τόσο το οπτικοηχητικό κομμάτι όσο και το μοντέλο φυσικής που ακολουθεί. Λοιπόν, τι μπορεί να κάνει κάποιος που θέλει να προσεγγίσει στο έπακρον τις πραγματικές συνθήκες αγωνιστικής οδήγησης σε κλειστό και ελεγχόμενο περιβάλλον; Η πρώτη εμπειρία που είχαμε από κάτι τέτοιο ήταν στο σπίτι του φίλου Θέμη, που, όταν δεν ανεβοκατεβαίνει τα βουνά και τις πίστες με το MX-5 του, γυρνάει τις πίστες του κόσμου στο... υπνοδωμάτιό του με ό,τι αγωνιστικό μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου μέσω μιας εξωφρενικής custom κατασκευής που έχει πάρει από την Ιαπωνία και προγραμμάτων εξομοίωσης όπως είναι το GPL (Grand Prix Legends), για παράδειγμα. Αν κάποιος έχει πολλά χρήματα να διαθέσει, αν υπάρχει όρεξη και ο κατάλληλος χώρος, το πράγμα μπορεί να ξεφύγει ακόμα περισσότερο. Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο Πιερ Νικολά, που είναι ο δημιουργός και η ψυχή του I-WAY στη Λιόν της Γαλλίας.
Το 9ο διοικητικό διαμέρισμα της πόλης ήταν έως πρόσφατα το πιο υπανάπτυκτο. Παλιά, ρημαγμένα κτίρια, εγκαταλειμμένα εργοστάσια, σκουπίδια. Όλα άλλαξαν όταν ο δήμαρχος του 9ου εκλέχθηκε δήμαρχος ολόκληρης της Λιόν, οπότε και αποφάσισε να αναβαθμίσει την περιοχή. Σήμερα, αυτό το διαμέρισμα μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σε ένα μητροπολιτικό πάρκο γεμάτο πράσινο και μοντέρνα κτίρια που στεγάζουν εταιρείες υψηλής τεχνολογίας. Δίπλα στα κτίρια της Atari και του κολοσσού των ηλεκτρονικών παιχνιδιών που ονομάζεται «Electronic Arts» ο Πιερ βρήκε τον κατάλληλο χώρο για το όνειρό του: ένα κέντρο αναψυχής με «καρδιά» τους εξομοιωτές οδήγησης, που όμως προσφέρει πολύ περισσότερα από αυτό.

I-WAY
Το κτίριο δεν υπήρχε. Χτίστηκε από το μηδέν αποκλειστικά για αυτόν το σκοπό. Το πρώτο που εντυπωσιάζει είναι η βιομηχανική αρχιτεκτονική και οι χρωματικές επιλογές με βάση το μαύρο. Ο φωτισμός στα διάφορα μέρη του κτιρίου ξεκινά από γλυκό και ήρεμο φως και έχει έως και ψυχεδελικές εναλλαγές του ροζ και του μοβ, ενώ σε αρκετά σημεία, όπως το χαμάμ, επικρατεί μαύρο και απόλυτο σκοτάδι. Εκκεντρικό ναι, αλλά ο κάθε χώρος είναι διακοσμημένος και φωτισμένος ακριβώς όπως χρειάζεται για να εξυπηρετεί το στόχο του. Μέσα στο I-WAY θα βρει κανείς ό,τι ακριβώς θα ήθελε για να «σπαταλήσει» μία ημέρα αφιερωμένη στον εαυτό του: γυμναστήριο, σπα, χαμάμ, σάουνα, μασάζ όλων των ειδών, καφετέρια, γκουρμέ εστιατόριο με καλά ενημερωμένη κάβα κρασιών, μαγαζί με ρούχα και παπούτσια από αυτοκινητικές φίρμες και, φυσικά, τους εξομοιωτές, που ήταν και ο βασικός λόγος που το επισκεφθήκαμε.
Ο χώρος που στεγάζει τους εξομοιωτές εμπνέει δέος. Είναι χωρισμένος σε τρεις τομείς, ανάλογα με το τι είδους αγωνιστικό θέλει να «οδηγήσει» κανείς. Ήτοι, Formula 1, Rally ή αυτοκίνητο αγώνων αντοχής. Τα οχήματα, έξι σε κάθε κατηγορία, είναι πραγματικά αγωνιστικά αυτοκίνητα, και όχι μοντέλα. Έχουν αγοραστεί απευθείας από αγωνιστικές ομάδες και έχουν διατηρήσει όλα τα χαρακτηριστικά τους μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, πλην του χρώματος, που είναι φυσικά... μαύρο. Οι θεατές μπορούν να παρακολουθούν από το επάνω μέρος τις μονομαχίες στους τρεις χώρους οδηγικής μάχης, βλέποντας τον αγώνα και μέσω μιας γιγαντοοθόνης και παρατηρώντας τα αυτοκίνητα να κινούνται με 6 βαθμούς ελευθερίας. Αυτό επιτυγχάνεται από τον τρόπο που είναι στηριγμένα. Το καθένα πατάει επάνω σε μια πλατφόρμα, που με τη σειρά της στηρίζεται σε έξι υδραυλικά ελεγχόμενους τηλεσκοπικούς βραχίονες. Την προσομοίωση για κάθε αυτοκίνητο αναλαμβάνουν -τι άλλο;- υπολογιστές, έξι και αυτοί στον αριθμό. Οι δύο είναι επιφορτισμένοι με το λογισμικό, την εικόνα και τον ήχο, και οι υπόλοιποι τέσσερις με τον έλεγχο της κίνησης, στέλνοντας τις ανάλογες εντολές στους βραχίονες. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει δεδομένα από τις αγωνιστικές ομάδες, συγκεκριμένα τη Citroen για το C2 S1600 και την Pescarolo για τα πρωτότυπα αγώνων αντοχής, ενώ ο Πιερ αρνήθηκε να μας αποκαλύψει με ποιες ομάδες Formula 1 συνεργάζεται. Το κόστος της κατασκευής είναι εξωφρενικό. Καθένας από τους έξι εξομοιωτές Formula 1 έχει κοστίσει 400.000 ευρώ! Οι ειδικές διαδρομές και οι πίστες που μπορεί να οδηγήσει κανείς δεν είναι πραγματικές, αλλά έχουν σχεδιαστεί προσεκτικά και χωρίς λάθη από την ολλανδική εταιρεία που έχει αναλάβει όλο το πακέτο του software.

Demo
Ο ίδιος ο Πιερ αναλαμβάνει να μας κάνει μια επίδειξη πριν καθίσουμε στη θέση του οδηγού, όπως κάνει με όλους τους... πρωτάρηδες πελάτες του. Στεκόμαστε στην κορυφή του αιθρίου βλέποντας τα μονοθέσια από ψηλά. Έτσι, έχουμε τη δυνατότητα να παρατηρούμε την κίνηση του αυτοκινήτου και ταυτόχρονα να βλέπουμε από τα μάτια του οδηγού μέσω της γιγαντοοθόνης. Μιας και αυτό το τελευταίο θα το ζήσουμε σε λίγα λεπτά, το μάτι εστιάζει στην κίνηση του αυτοκινήτου. Οι υδραυλικοί βραχίονες το μετακινούν αστραπιαία και σε μεγάλες αποστάσεις, προσομοιάζοντας τις κλίσεις και τις επιταχύνσεις σε όλους τους άξονες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η υψομετρική διαφορά των οριακών ως προς το ύψος θέσεων μπορεί να φτάσει τα 2,8 μ., και φανταστείτε το αυτό σε συνδυασμό με απότομες κλίσεις, περιστροφές και βυθίσεις, και μάλιστα για έξι αυτοκίνητα ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο! Το τσιμεντένιο πάτωμα σείεται από την ισχύ των μηχανών, το αυτί ακούει 100% πραγματικό ήχο Formula 1, και μάλιστα χωρίς... τσιγκουνιές στην ένταση. Αφού οδηγεί μερικούς γύρους, ο Πιερ μάς ρωτάει αν είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει και μας κατεβάζει στο χώρο ετοιμασίας των οδηγών. Όχι, δε θα μας κάνουν μασάζ πριν από τον «αγώνα», αλλά θα μας ενημερώσουν για όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε πριν μπούμε στα μονοθέσια, αφού, όπως από την αρχή ξεκαθαρίσαμε, ΔΕΝ πρόκειται για παιχνίδι.
Φοράμε αγωνιστική φόρμα και παπούτσια, γάντια και κράνος γιατί κανείς δεν οδηγεί εκεί, αν δεν είναι... προβλεπόμενα ντυμένος. Η καρδιά έχει αρχίσει και χτυπάει γρήγορα ήδη από την ώρα που δένεις τα κορδόνια σου. Φοράμε μπαλακλάβα, ακουμπάμε γάντια και κράνος στο αριστερό ψυγείο του μονοθεσίου, αφαιρούμε το τιμόνι και γλιστράμε στο μπάκετ - ή μάλλον στο πολυεστερικό καλούπι που εκτελεί χρέη καθίσματος. Μπροστά μας έχουμε τρεις οθόνες σταθερά στερεωμένες στο αυτοκίνητο. Δένουμε τις ζώνες όσο ο Πιερ εξηγεί τα χειριστήρια. Γκάζι με το δεξί, φρένο με το αριστερό, δεξί paddle ανεβάζει ταχύτητα, αριστερό κατεβάζει, η όπισθεν είναι μία κάτω από τη νεκρά. «Θα σου χρειαστεί, γιατί κανείς δε γλιτώνει το τετ-α-κέ» λέει γελώντας σε άπταιστα αγγλικά με προφορά και δαιμόνιο χαμόγελο αλά Κλουζό. Στο ύψος του αριστερού αγκώνα υπάρχει ένα τεράστιο κόκκινο κουμπί πανικού. Σε περίπτωση που αισθανθεί κάποιος άσχημα, δίνει αγκωνιά, και όλα τελειώνουν. Το τιμόνι φέρει οθόνη LCD στο κέντρο με τεράστια ένδειξη για τη σχέση του κιβωτίου και shift lights για την ιδανική αλλαγή. Αυτά είναι όλα όσα(;) πρέπει να θυμόμαστε.

Action!
Ο κινητήρας παίρνει μπροστά μέσω ενός κουμπιού στο τιμόνι. Όσο οι υπολογιστές καλιμπράρουν το εικονικό σύστημα διεύθυνσης για να τραβάει σωστά, ο ήχος, οι δονήσεις και η προσμονή της εκκίνησης κάνουν τους παλμούς να εκτοξεύονται. Την ώρα που τα φώτα σβήνουν ένα ένα και έχεις στροφάρει τον κινητήρα εκεί όπου νομίζεις ότι πρέπει για να ξεκινήσεις, η ανακοπή καρδιάς είναι ήδη προ των πυλών. Όταν σβήνει και το τελευταίο φως, συνειδητοποιείς ότι έχεις δώσει πολύ γκάζι και βρίσκεις τον εαυτό σου να παλεύει να κρατήσει το μονοθέσιο στην ευθεία. Με πρόωρη αλλαγή σε 2η και λιγότερο γκάζι, τα καταφέρνεις. Βυθίζεις το πεντάλ, ο κόφτης σου βγάζει γλώσσα, βάζεις ντροπιασμένος 3η, που γεμίζει αστραπιαία, 4η και 5η το ίδιο, και κάπου εκεί παρατηρείς στα κλεφτά τι ακριβώς γίνεται, έχοντας βάλει σημάδι με το μάτι έναν πυροσβεστήρα στον τοίχο 10 μ. στα δεξιά της πλατφόρμας. Ο άτιμος εξομοιωτής στη φάση της επιτάχυνσης έχει σηκώσει το αυτοκίνητο εντελώς κάθετα στο έδαφος, κλωτσώντας βίαια σε κάθε αλλαγή προς τα πάνω. Το αποτέλεσμα είναι τιμές επιτάχυνσης που αγγίζουν τα 2 g, και το αυτό ισχύει για τις πλευρικές, όπως κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα διαπιστώνουμε στην πρώτη αριστερή που ακολουθεί. Συνηθισμένοι στα κανονικά αυτοκίνητα, και όχι στο αεροδυναμικό downforce των μονοθεσίων, μειώνουμε ταχύτητα πριν από τη στροφή περισσότερο από όσο πρέπει, με αποτέλεσμα μια εντυπωσιακή έξοδο με τα μούτρα στο χώμα. Στην προσπάθεια να ξαναπατήσουμε άσφαλτο, εισπράττουμε ένα μεγαλοπρεπές τετ-α-κέ. Ντροπή. Δεν μπορεί, στο δεύτερο γύρο θα πάρουμε το αίμα μας πίσω. Όσο συνηθίζεις τις ταχύτητες που μπορεί να στρίψει το εικονικό μονοθέσιο, τόσο αντιλαμβάνεσαι τις ικανότητες του μηχανήματος. Όταν, κάποιους γύρους και κάμποσα τετ-α-κέ αργότερα έχεις μάθει την πίστα και -στο περίπου- με ποια σχέση στο κιβώτιο βγαίνει η κάθε στροφή, η πίεση στο σώμα από τις πλευρικές επιταχύνσεις και τις αντιδράσεις του τιμονιού είναι τρομακτική. Οι τελευταίες δύο καμπές είναι παρατεταμένες αριστερές 7ης με τέρμα γκάζι πριν βγεις στην ευθεία. Ο λαιμός προσπαθεί να συγκρατήσει το βάρος του κεφαλιού μαζί με το κράνος, τα χέρια παλεύουν με το απίστευτα βαρύ τιμόνι. 330 χλμ./ώρα, μία μοίρα πιο ανοιχτά, και πας για τις μπαριέρες χωρίς επιστροφή. Μία μοίρα πιο κλειστά, μαζεύεις πολλαπλά τετ-α-κέ. Είναι ο τελευταίος γύρος, είναι όλος καθαρός. Ευτυχώς, και η τελευταία δαιμονισμένη στροφή βγήκε σωστά.

Η επόμενη ημέρα...
... μας βρίσκει να μην μπορούμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι, αφού δεν υπάρχει σημείο του σώματος που να μην πονάει. Το είχαμε υποψιαστεί όταν κατεβαίνοντας από το μονοθέσιο δυσκολευτήκαμε να περπατήσουμε, ενώ χρειαστήκαμε τη βοήθεια των ανθρώπων του I-WAY για να βγάλουμε κράνος και φόρμα. Καλύτερος γύρος 01:47:976 με μ.ω.τ. 218,87 χλμ./ώρα, που είναι δυναμική επίδοση για πρωτάρη, όπως μας εξηγεί ο Πιερ την ώρα που μας προσφέρει έναν πολυβιταμινούχο φρέσκο χυμό από την καφετέρια για να συνέλθουμε. Η συνέχεια της ημέρας για έναν τυχερό πελάτη του πιθανώς θα περιλάμβανε μασάζ, σάουνα και ένα γκουρμέ γεύμα στο εστιατόριο. Εμείς μπαίνουμε στο TGV της επιστροφής για το Παρίσι κοιτώντας κάθε τόσο με απλανές βλέμμα το φωτογράφο μας, που έζησε κι αυτός την ίδια ακριβώς εμπειρία. Εν τέλει, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον θα προτιμούσαμε να μας... παρατήσει κάποιος στα υπόγεια του I-WAY για μία εβδομάδα.
Ναι, δεν είναι παρά εικονική πραγματικότητα, αλλά μια συγκλονιστική εμπειρία από κάθε άποψη, και η γραμμή που χωρίζει αυτόν τον εξομοιωτή από ένα αληθινό αγωνιστικό είναι αδιάκριτα λεπτή. Πιστέψτε μας, αξίζουν και το τελευταίο σεντς που κοστίζουν αυτά τα 18 λεπτά μαγείας._ Σ. Λ.

Διεύθυνση: 4 Rue Jean Marcuit, 69265 Lyon
Τηλ.: +33(0)43750.2870
Στον ιστό: www.i-way.fr
Κόστος
Formula 1: 90 ευρώ τα 18 λεπτά
Pescarolo: 75 ευρώ τα 15 λεπτά
C2 S1600: 60 ευρώ τα 13 λεπτά

Υποφωτισμένος, όπως σχεδόν όλο το δημιούργημά του, ο Πιερ Νικολά μάς εξηγεί λεπτομέρειες για το I-WAY, πάνω στο οποίο δουλεύει από το 2003 και λειτούργησε μόλις πρόσφατα.

Το μαύρο είναι το κυρίαρχο χρώμα εντός του κτιρίου. Εδώ τα αποδυτήρια του γυμναστηρίου.

Τα αποδυτήρια των οδηγών «βρίθουν» από ρούχα της Sparco. Φόρμα, παπούτσια, κράνος και γάντια είναι απαραίτητα για να μπει κανείς στο μονοθέσιο.

Το C2 S1600 κινείται με βάση δεδομένα από την επίσημη εργοστασιακή ομάδα. Σειριακό κιβώτιο 6 σχέσεων, ατμοσφαιρικό μοτέρ με απίστευτο βάθος και συμπεριφορά που φέρνει πολύ περισσότερο σε «κανονικό» αυτοκίνητο από ό,τι οι μονοθέσιοι εξομοιωτές.